Ik kwam deze vraag tegen in een zelfhulpdagboek en heb er lang bij stilgestaan. En dacht aan de mogelijke antwoorden bij deze vraag. ‘Een parachutesprong maken?’ of ‘Een spin vasthouden?’
Wat mij eigenlijk meer heeft bezig gehouden rondom deze vraag is het gevoel wat de vraag mij gaf. Terwijl ik de vraag op me in liet werken en tot me door liet dringen, voelde ik dat ik gevuld werd met een gevoel van vrijheid, beweging en mogelijkheden. Misschien zou dit dan mijn eerste, eerlijke antwoord zijn op deze vraag: ‘Vrij zijn!’
Vrij om mijn gevoel te volgen, vrij van mijn gedachten, gedachten die me tegenhouden, vrij van meningen van anderen, vrij van mijn eigen mening die me in de weg kan staan. In bijna alle behandelgesprekken die ik heb komt naar voren dat ieder van ons zich beperkt kan voelen, beperkt door angst, bang zijn, onzekerheid, voorzichtigheid, (af)wachten en overdenken. Ons verstand houdt ons dan tegen en we raken dan verder weg van wat we willen en wie we zijn. We kunnen dan zo ver weg raken van onszelf dat we geen verbinding meer kunnen voelen met onszelf, onze verlangens en onze wil.
Het zou mooi zijn als we de focus kunnen leggen op gedachten en gevoelens die ons vooruit helpen. Ons helpen weer meer in contact te staan met onszelf. Zodat de weg weer vrij wordt gemaakt voor de vrije stroom van het leven en we opnieuw met een open en nieuwsgierige houding het leven in kunnen stappen en ons bezig kunnen houden met de mensen en dingen om ons heen die ons leven kunnen verrijken. Het gaat daarbij niet altijd om ogenschijnlijk grootse dingen zoals een parachutesprong, maar de innerlijke vreugde waar ik het over heb is al gekoppeld aan de kleinste dingen zoals een regenbui na droge, warme dagen of een warme, troostende hand wanneer je die nodig hebt.
Wat is het eerste wat je zou doen als je nergens bang voor zou zijn?